السّلام عليْک يا اباالْقاسم يا رسول اللّه يا امام الرّحْمة
يا سيّدنا و موْلينا انّا توجّهْنا و اسْتشْفعْنا و توسّلْنا بک الى اللّه و قدّمْناک بيْن يدىْ حاجاتنا
يا وجيهاً عنْد اللّه اشْفعْ لنا عنْد اللّه.

پيامبر گرامي اسلام؛ حضرت خاتم الانبياء؛ محمد بن عبدالله ( صلي الله عليه و آله و سلم )، در روز جمعه 17 ربيع الاول سال عام الفيل ( يعني همان سالى است که ابرهه، با چندين هزار مرد جنگى از يمن به مکه يورش آورد تا خانه خدا؛ کعبه را ويران و همگان را به مذهب مسيحيت وادار سازد، اما او و سپاهيانش در مکه با تهاجم پرندگانى به نام ابابيل مواجه شده، به هلاکت رسيدند و به اهداف شوم خويش نايل نيامدند و چون آنان سوار بر فيل بودند، آن سال به سال فيل و عام الفيل معروف گشت. ) برابر با 25 آوريل 570 ميلادي در شهر مکه معظمه ( در سرزمين حجاز و عربستان سعودى کنونى ) چشم به جهان گشودند.

بيشتر علماى اهل سنّت نيز تولد آن حضرت را روز دوشنبه 12 ربيع الاول سال عام الفيل دانسته اند که از 12 تا 17 ربيع الاول به عنوان « هفته وحدت » نامگذاري شده است.

آمنه، دختر وهب، مادر حضرت محمد (ص) پيش از نامگذارى فرزندش توسط عبدالمطلب به « محمّد »، وى را « احمد » ناميده بود.

حضرت محمد بن عبد الله (ص) در تورات و برخى کتب آسمانى نيز « احمد » ناميده شده است.

ايشان، آخرين پيامبر الهى، بنيانگذار حکومت اسلامى و نخستين معصوم در دين مبين اسلام هستند.

پدر بزرگوار آن حضرت (ع)؛ عبدالله بن عبدالمطلب بن هاشم بن عبدمناف، و مادر ايشان؛ آمنه بنت وهب بن عبد مناف است که بانويى جليل القدر و در طهارت و تقوا در ميان بانوان قريشى، کم‏نظير و سرآمد همگان بود.

کنيه پيامبر گرامي اسلام (ص)؛ ابوالقاسم و ابوابراهيم، و القاب آن حضرت؛ رسول اللّه، نبى اللّه، مصطفى، محمود، امين، امّى، خاتم، مزّمل، مدّثر، نذير، بشير، مبين، کريم، نور، رحمت، نعمت، شاهد، مبشّر، منذر، مذکّر، يس، طه‏ و ... مي باشد.

پدر حضرت محمد (ص)؛ عبدالله، دو ماه ( و به روايتى هفت ماه ) پيش از تولد آن حضرت، در بازگشت از شام در شهر يثرب ( مدينه ) چشم از جهان فروبست و به ديدار کودکش ( محمد ) نايل نشد.

آن حضرت (ص)، مادرش ( آمنه ) را هم در سن 6 سالگي و در برگشت از مدينه به مکه از دست داد.

دوران نوجواني و جواني براي محمد (ص)، دوراني همراه با پاکي، راستي و درستي، تفکر و وقار و شرافتمندي و جلال و بي مانندي در امانتداري بود. صدق لهجه، راستي کردار، ملايمت و صبر و حوصله در تمام حرکاتش ظاهر و آشکار بود. پاکي و پاکيزگي ايشان از آلودگي ها و بدي ها در عربستان آن روزگار که مرکز بت پرستي و داراي محيطي فاسد بود، و آراستگي شان به نيکي ها و فضايل به حدي  موجب شگفتي و جلب اعتماد همگان شده بود که به " محمد امين " ( يعني درست کار و امانتدار ) مشهور گرديد.

وي در سن 25 سالگي با حضرت خديجه ( زني 40 ساله ) از ثروتمندان شهر مکه ازدواج کرد.

حضرت محمد (ص) در 27 رجب سال چهلم عام الفيل و در سن 40 سالگي، به مقام نبوت مبعوث گشت و تا 28 صفر سال يازدهم هجرى، که رحلت فرمود، به مدت 23 سال عهده دار امر رسالت و نبوت بودند.

آن حضرت (ص)، 13 سال در مکه مردم را به اسلام دعوت نمود و در اين مدت، سختي هاي بسياري در راه دين خدا به جان خود و نزديک ترين کسانش خريد. پس از آن ( در اول ربيع الأول سال سيزدهم بعثت ) به مدينه هجرت و در آن جا، حکومتي اسلامي تأسيس فرمود و در مدت 10 سال که در شهر مدينه بود، آزادانه دين مبين اسلام را تبليغ کرد و همواره با دشمنان و سرکشان، در جنگ هاي مختلف به مبارزه پرداخت.

پس از اين 10 سال، همه جزيره العرب مسلمان شدند و شيفتگي عجيبي به قرآن و شخصيت رسول مکرم اسلام (ص) پيدا کردند. ديري نپاييد که در يازدهمين سال هجرت، پيامبر خدا (ص) در حالي که 63 سال از عمر نوراني شان مي گذشت، در روز دوشنبه 28 صفرالمظفر سال 11 هجري، بر اثر زهرى که زنى يهودى به نام زينب، در جريان نبرد خيبر به آن حضرت خورانيده بود، در شهر مدينه رحلت فرموده و جامعه اسلامي را که سراسر نشاط و روح ايمان بود، در سوگ خود فرو بردند.

معروف است که پيامبر اسلام (ص) در بيمارى وفاتشان مي فرمودند: " اين بيمارى، از آثار غذاى مسمومى است که آن زن يهودى پس از فتح خيبر براى من آورده بود. "

پيکر مطهر آن حضرت (ص) در مدينه منوره و مشرفه، در همان خانه‏اى ( در جوار مسجد النبي (ص) ) که وفات يافته بودند، به خاک سپرده شد و هم اکنون در مسجد النبى (ص) واقع شده است.